20 kwietnia 1920 roku w Domu Związkowym w Wielkich Hajdukach podpisano akt, na mocy którego powstał Klub Sportowy Ruch Wielkie Hajduki! Jego pierwszym prezesem został nauczyciel z Klimzowca, Paweł Koppa. W składzie zarządu znalazło się dziewięciu założycieli, a byli to: wiceprezes Paweł Kiełbasa, sekretarz Bernard Skop, skarbnik Edward Supernok, kierownik sportowy Franciszek Bartoszek oraz Sylwester Golasz, Teofil Paczyński, Paweł Skop, Stanisław Sojka i Jakub Szweda.

Wiele dyskusji wzbudził wybór nazwy klubu. Nawiązywała ona do ruchu narodowo-wyzwoleńczego jaki rodził się wtedy na Śląsku. Inicjatorem takiego określenia klubu z Wielkich Hajduk był Edward Supernok. Barwy klubowe, tj. białe i niebieskie, najprawdopodobniej wzięły się od tradycyjnych barw Górnego Śląska. Nie jest to jednak do końca potwierdzona informacja.

Pierwszy, historyczny mecz piłkarze Ruchu rozegrali 3 maja 1920 roku z Orłem Józefowice. Niebiescy wygrali 3:1, a pierwszą bramkę w dziejach klubu zdobył Wiktor Prukop. Dwie kolejne bramki były autorstwa braci Jana i Józefa Bartoszków.

Latem 1922 roku piłkarze Ruchu, jako pierwszy śląski klub (!) wystartowali w finałach trzeciej edycji mistrzostw Polski. Na starcie niebiescy zmierzyli się przed własną publicznością z Cracovią Kraków. Spotkanie odbyło się na placu targowym w Hajdukach w sobotę, 29 lipca o godz. 17:00. Niebiescy w obecności 800 widzów w piątej minucie zdobywaja pierwszą bramkę na tym szczeblu rozgrywek! Autorem bramki został Maksymilian Koenig. Ten sam zawodnik również w 84 minucie, z rzutu karnego, zdobywa drugiego gola dla niebieskich. Na nic się to jednak zdaje, gdyż spotkanie wygrywa Cracovia aż 8:2!

W 1927 roku Niebiescy przystąpili do grona twórców Ligi Polskiej - organizacji niezależnej od PZPN. Swój pierwszy mecz Ruch miał rozegrać u siebie. Niestety, niebiescy nie otrzymali zgody na rozgrywanie meczy "na hasioku". Powodem takiej decyzji były za małe wymiary boiska. Piłkarze Ruchu swoje pierwsze spotkanie rozegrali zatem w Katowicach z tamtejszym 1.FC, doznając sromotnej porażki 0:7! Pierwsze trafienie dla niebieskich padło dopiero w 3. kolejce. W meczu przeciwko ŁKS-owi (1:3) bramkę zdobył wówczas Józef Sobota.

Nie minęło sześć lat, a niebiescy sięgali już największych laurów! W latach 1933-1936 piłkarze Ruchu czterokrotnie zdobywają Mistrzostwo Polski! W międzyczasie powstaje nowy stadion, który do dzisiaj mieści się w Chorzowie przy ul. Cichej 6. W 1937 niebiescy "tylko" sięgają po brąz, by już rok później znów być na szczycie ligowej tabeli! To były złote lata dla Ruchu. W tym miejscu należy przywołać ojców tego wspaniałego sukcesu. Byli to m.in. Teodor Peterek, Eryk Tatuś, Sylwester Nowakowski, Jan Badura, Ernest Kubisz, Hubert Górka, Zygfryd Czempisz, Ewald Urban oraz dwaj wspaniali reprezentanci Polski - Ernest Wilimowski i Gerard Wodarz. Niestety wkrótce wybuch II Wojny Światowej uniemożliwił niebieskim dalsze zdobywanie sukcesów. Większość piłkarzy rozjechała się po świecie bronić Polskiego honoru. Wodarz osiadł później w Anglii, a Wilimowski przyjął obywatelstwo niemieckie.

W niespełna miesiąc po przejściu frontu ożywił się ruch sportowy na Śląsku. 27 lutego 1945 roku w świetlicy klubu, pod trybunami stadionu, odbyło się "informacyjne zebranie działaczy byłego Ruchu". Wówczas wyłoniono "tymczasowy komitet sportowy". Natomiast walne zebranie członków odbudowującego się klubu zorganizowano 4 marca 1945 roku w kasynie hutniczym. Prezesem został Feliks Kurcz.

Pierwszy powojenny mecz niebiescy rozegrali 15 marca tego samego roku na "Kresach". Były to derby Chorzowa, w których Ruch zremisował z AKSem 2:2. W 1948 roku Ruch ponownie zajmuje szeregi ekstraklasy. Dwa lata później piłkarze z (obecnego już) Chorzowa zajmują drugie miejsce. Już rok później okazało się, że ten wyczyn nie był przypadkiem. W 1951 roku, pomimo zajęcia 6. miejsca w lidze, Ruch sięga po mistrzostwo Polski! Stało się tak z uwagi na to, iż przed sezonem PZPN ustalił, że drużyna, która zdobędzie Puchar Polski zyskuje miano mistrza kraju. Rok później zmieniono ten przepis, jednak Ruch i tym razem zdobył najwyższe trofeum, zajmując 1. miejsce w lidze. Wśród chorzowian apetyt rósł miarę jedzenia. Tym sposobem w 1953 roku, niebiescy po raz ósmy obejmowali mistrzostwo Polski.

Należy również odnotować fakt, iż w tym czasie niezawodny Gerard Cieślik, dwukrotnie zdobywa koronę najlepszego strzelca ligi! Oprócz tego zawodnika, do tych sukcesów przyczynili się: Ryszard Wyrobek, Edward Szymkowiak, Henryk Bartyla, Jerzy Bomba, Franciszek Tim, Henryk Alszer, Jan Przecherka, Eugeniusz Kubicki, Ewald Cebula, Czesław Suszczyk, Ernest Pohl czy Hubert Pala.

W roku 1954 Mistrzostwo Polski zdobywa ościenny klub z Bytomia - Polonia. Wkrótce "do głosu" dochodzi także zespół zabrzańskiego Górnika, który jak się później okazało był największym rywalem Ruchu w wyścigu o mistrzowską koronę. Pierwsze spotkanie pomiędzy zabrzanami i chorzowianami miało miejsce 18 marca 1956 roku i zakończyło się wygraną Górnika 3:1. W 1959 roku karierę piłkarską kończy "superstrzelec" - Gerard Cieślik. Wydawało się wówczas, że ciężko będzie odnosić niebieskim kolejne sukcesy. Tymczasem w 1960 roku, mistrzostwo Polski po raz kolejny trafia w ręce zawodników Ruchu! Kolejne lata to zupełna dominacja Górnika Zabrze.

W 1968 roku Ruch powraca na mistrzowski tron, a zasługi za ten sukces należą się m.in.: Bronisławowi Buli, Edwardowi Hermanowi, Antoniemu Piechniczkowi, Henrykowi Pietrkowi, Antoniemu Nieroba, Bernardowi Bemowi, Eugeniuszowi Faberowi, Zygmuntowi Maszczykowi, Eugeniuszowi Lerchowi, Janowi Rudnowowi, Józefowi Jandudzie oraz trenerowi Teodorowi Wieczorkowi.

Kolejne sukcesy przypadają na lata '70. We wrześniu 1972 roku trzej piłkarze Ruchu zdobyli złote medale olimpijskie - pierwsze w dziejach klubu. Joachim Marx, Zygmunt Maszczyk i Marian Ostafiński grali w drużynie, która podczas igrzysk olimpijskich w Monachium zajęła pierwsze miejsce. Po zatrudnieniu czechosłowackiego szkoleniowca - Michala Vicana- niebiescy znów zaczynają marsz w górę tabeli. Tym razem także na arenie międzynarodowej. Sukcesy w lidze przeplatały się ze zwycięstwami w rozgrywkach o Puchar UEFA. W latach 1973/74 niebiescy sięgają zatem po Mistrzostwo Polski, Puchar Polski oraz dochodzą do ćwierćfinału PUEFA. Dorobek niebieskich jest imponujący: Ruch z trzydziestu ligowych spotkań przegrał tylko trzy; z pięciu w Pucharze Polski żadnego; z ośmiu o Puchar Europejski - tylko cztery. Rok później niebiescy znów sięgają po koronę mistrza kraju i po raz kolejny odnoszą sukces w Europie (ćwierćfinał Pucharu Europy Mistrzów Krajowych)!

W roku 1979 niebiescy po raz trzynasty zdobywają najwyższe trofeum Polski. Przez wiele lat myślano, że pechowa trzynastka długo będzie ciążyć na niebieskich. W 1988 roku chorzowianie spadają z ekstraklasy. Jednak rok spędzony w II lidze wyszedł niebieskim na dobre. Piłkarze Ruchu , jako beniaminek zdobywają w 1989 roku kolejne mistrzostwo kraju! Zasługi tym razem należą się m.in. Mieczysławowi Szewczykowi, Leszkowi Wronie, Albinowi Wirze, Miłosławowi Bąkowi, Waldemarowi Fornalikowi, Ryszardowi Kołodziejczykowi, Krystianowi Szusterowi, Jackowi Chorzewskiemu, Józefowi Nowakowi, Waldemarowi Waleszczykowi i oczywiście Krzysztofowi Warzysze.

Kolejne lata, to najsłabszy okres w historii Ruchu. W 1995 roku, kolejny spadek dla Ruchu. Ale i tym razem zaraz po banicji w II lidze nastąpił chwilowy zryw, jakim było zdobycie Pucharu Polski w 1996 roku. Tym samym niebiescy zyskali sobie prawo startu w Pucharze Zdobywców Pucharu. Kolejne zmagania na arenie międzynarodowej, to spotkania w ramach Pucharu Intertoto. Chorzowianie doszli aż do samego finału, przegrywając ostatecznie z FC Bologna, w efekcie czego zajęli 3 miejsce i zagrali w pucharze UEFA. W 1999 roku liczono na kolejnego mistrza Polski. Niestety, piłkarze Ruchu rundę wiosenną przespali i zajęli w efekcie 3. miejsce w lidze.

Robson | Na podstawie: Encyklopedia piłkarska "Fuji"